یکی از دغدغههای بزرگ متصدیان حمل و نقل در سراسر جهان تصادفاتی است که همه ساله در طول راهها رخ میدهد و منجر به وارد آمدن خسارات اقتصادی و اجتماعی فراوان و جبران ناپذیری به کشورها میگردد.
این تصادفات، نه تنها خسارتهای جانی بلکه خسارتهای مالی و روانی بسیاری را باعث میگردند. طبق بررسیهای انجام شده، تعداد قابل توجهی از این تصادفات در نقاط خاص و شناسایی شدهای به عنوان نقاط پرحادثه متمرکز شدهاند که شناسایی و رفع مشکل این نقاط از منظر اقتصادی با توجه به سطح عظیم راههای موجود داری توجیه اقتصادی بالایی است.
بر اساس آمار پزشکی قانونی کشور، در سال 1392، 5063 نفر در تصادفات درونشهری، 11566 نفر در تصادفات برون شهری و 1296 نفر در تصادفات جادههای روستایی کشته شدهاند. شایان ذکر است که در تمامی استانها (به غیر از استان تهران) سهم عمده تصادفات در جادههای برونشهری است. استان تهران در سال 1392، با کشته شدن 1078 نفر در تصادفات درونشهری و 345 نفر در تصادفات برونشهری، تنها استانی است که نسبت کشته شدگان در تصادفات درون شهری آن از تصادفات برون شهری بیشتر است. لذا اهتمام به شناسایی نقاط حادثهخیز درونشهری و روشهای شناسایی و اولویتبندی این نقاط جهت انجام اقدامات اصلاحی اهمیت بالایی مییابد.
توزیع تصادفات در شبکه راهها، کاملاً تصادفی نیست و در محلهای مشخصی تحت عنوان نقاط سیاه ، تجمع مییابند. چنانچه تصادفات واقع در این مکانها مورد بررسی قرار گیرند، اغلب مشخص میشود که عوامل مهندسی و اشتباه راننده در این وقایع به شکلی متداول دخالت دارند که با اصلاح مناسب یک جاده میتوان از وقوع تصادفات مشابه درآینده جلوگیری نمود و یا تعداد آنها را کاهش داد.
با در نظر گرفتن تعداد بالای تصادفات جرحی و فوتی در کشور و حجم بالای راههای درون و برونشهری، به جهت تخصیص بهینه منابع برای ایمن سازی معابر، نیاز به روشی بهینه برای تشخیص و اولویتبندی نقاط حادثهخیز میباشد. بدین منظور روشهای مختلفی در ایران و جهان بکار گرفته شدهاند که هر کدام از منظری به نقاط حادثهخیز پرداختهاند.
بطور کلی، نقاط تصادفخیز محلهایی هستند که در آنها تصافات زیادی رخ میدهد و به طور منطقی اصلاح این مناطق باید بیشترین بازگشت سرمایه را با توجه به تعداد تصادفات بالقوه (صورت نگرفته) در بر داشته باشد. با انجام اقداماتی ساده ميتوان به ميزان زيادي، مشكلات موجود در اين نقاط را كاهش داد.